Þegar okkur hugfallast?

 Ég ætla að láta Biblíuna tala fyrir mig í dag, því það er greinilegt að við lifum á erfiðum tímum, og stundum verðum við að láta orðið lyfta okkur upp yfir þau fjöll sem er  daglegt líf og þær dapurlegu umsaknir úr heiminum i dag. Vantrú er ekkert nýtt á nálinni Páll postuli tala um þann raunveruleika á sínum tíma og eins og það er  með "orðið" þá er ritningin  tímalaus hún á alltaf við, þó sumir vilja ekki gangast við þeirri staðreynd þá breytir það engu fyrir Guði hinum dásamlega YAhwe.

2. Kor 4 1-5

1

Með því að vér höfum þessa þjónustu á hendi fyrir miskunn Guðs, þá látum vér ekki hugfallast.

2

Vér höfnum allri skammarlegri launung, vér framgöngum ekki með fláttskap né fölsum Guðs orð, heldur birtum vér sannleikann, og fyrir augliti Guðs skírskotum vér til samvisku hvers manns um sjálfa oss.

3

En ef fagnaðarerindi vort er hulið, þá er það hulið þeim, sem glatast.

4

Því guð þessarar aldar hefur blindað huga hinna vantrúuðu, til þess að þeir sjái ekki ljósið frá fagnaðarerindinu um dýrð Krists, hans, sem er ímynd Guðs.

Þegar við trúum Jesú (Yashua) þá er það lágmarks skilirði að við skömmumst okkur ekki fyrir hann eða látum sem við þekkjum hann ekki og förum svo með kvöldbænirnar. Því hann sagði m.a. að þeir sem trúðu á hann, þekktu hann og afneituðu honum ekki þá sömu mundi hann þekkja fyrir  framan augliti föðurins, enn þeir sem neituðu honum þeim sömu mundi hann neita fyrir fram augliti föðurins.

Svo ef einhver spyr "hvað ertu trúuð eða trúaður"?  ekki fara undan í flæmingi, heldur svaraðu hreint út og skírt  "JÁ".  Ekki láta raddir hinna fáu efasemda og vandtrúaðra þagga niður í þinni rödd, ekki skammast þín fyrir krossinn og þeirri fórn sem þar var færði fyrir þig.

Páll postuli talaði um að það væru erfiðir tímar og oft á tíðum sjáum við aðeins magnleysi, breyskleika og synd.  Samt eigum við þetta réttlæti Jesú fyrir trúna. Ættum við þá að láta hugfallast? Nei, við stöndum stöðug og höldum áfram í trú á Jesú. (hér er stuðst við Daglegt Brauð eftir Carl fr. Wislöff)

2. Kor 4:13- 17

Vér höfum sama anda trúarinnar sem skrifað er um í ritningunni: ,,Ég trúði, þess vegna talaði ég.`` Vér trúum líka og þess vegna tölum vér.

14

Vér vitum, að hann, sem vakti upp Drottin Jesú, mun einnig uppvekja oss ásamt Jesú og leiða oss fram ásamt yður.

15

Allt er þetta yðar vegna, til þess að náðin verði sem mest og láti sem flesta flytja þakkargjörð Guði til dýrðar.

16

Fyrir því látum vér ekki hugfallast. Jafnvel þótt vor ytri maður hrörni, þá endurnýjast dag frá degi vor innri maður.

17

Þrenging vor er skammvinn og léttbær og aflar oss eilífrar dýrðar sem stórum yfirgnæfir allt.

18

Vér horfum ekki á hið sýnilega, heldur hið ósýnilega. Hið sýnilega er stundlegt, en hið ósýnilega eilíft.

Ég mæli með að að lesa allan 2. kor 4, 1-18.

 

 

Athugasemdir

[Þórdís Bára Hannesdóttir, 6.7.2007 kl. 16:12]

Mæli frekar með göngutúrum eða öðru ,,aktíviteti'' úps...vond íslenska.,, það dreifir huganum og leiðir hann á réttar brautir

[Linda, 6.7.2007 kl. 16:20]

Já það er vissulega líka rétt Bára mín, enn orðið er betra enn nokkuð annað til þess að vísa réttu leiðina í þessum göngutúr sem þú talar um.

[Þórdís Bára Hannesdóttir, 6.7.2007 kl. 18:43]

alltílagi að hafa nokkur gullkorn  með í farteskinu

[Linda, 6.7.2007 kl. 18:45]

Gullkorn sem eru byggð á "orðinu" eru vissulega velkomin í minn vasa sko.

[Bryndís Böðvarsdóttir, 6.7.2007 kl. 21:12]

Já, mér mundi sárna ef börnin mín tækju upp á því að neita að viðurkenna fyrir vinum sínum og kunningjum, að ég sé móðir þeirra. Svo ég taki nokkurnvegin sambærilegt dæmi.  Hví ættum við að óttast það að viðurkenna trú á Guð? Get reyndar skilið að ótti læðist að þeim sem sæta ofbeldi og ofsóknum sakir trúarinnar, en hér ríkir trúfrelsi!

Ég er afar stolt af því að hafa fundið veginn til lífsins, fyrir Jesú Krist og hans náð. Veg sem fullkomnar allt réttlæti og grundvallast á kærleika. Af öllum trúarbrögðunum, þá var enginn trúarbragðafrömuður sem var eins réttlátur í garð kvenna t.d. og Jesú. Hann leit á okkur öll sem jöfn fyrir Guði.