Já þetta er skelfilegt..og svo er þetta skelfilegra

ég verð gjörsamlega sjúk að sjá þetta "börn sjálfsmorðskvendis" Ég kýs að biðja Ísrael og palestínu mönnum friðar engin á skilið að þjást, enginn hvort sé um að ræða Gyðing eða Araba

Ísraelskir hermenn skutu tvo palestínska drengi til bana

Athugasemdir

[Linda, 1.6.2007 kl. 20:13]

þessi táningur frá palestínu ætlaði að gera óskunda "video af afvopnun (sprengjum) 14 ára drengs"!  sorglegt

[Ævar Rafn Kjartansson, 2.6.2007 kl. 00:46]

Hvenær drepur maður börn?

[Linda, 2.6.2007 kl. 09:53]

Ég svaraði Ævar á síðun hans eftirfarandi.

Fyrst og fremst, Palestína hefur aldrei verið ríki, Palestína er svæði,þetta er það fyrsta sem fólk þarf að átta sig á. Sahara eyðimörkinn er svæði.  Palestínu menn eru Jórdanar og Arabar sem búa núna á svæði sem er Palestína.  upp úr aldamótum voru á þessu svæði fleiri Gyðingar enn Arabara, þeir (arabarnir)litu á þetta svæði sem óbyggjanlegt, þarna var ekkert nema mýrar og Malaría.  Ísraelar höfðu keypt upp stóran hluta af því sem er í dag Ísrael fyrir aldamót 1900, Arabar fóru ekki að sína Gyðingum áhuga aftur á svæðinu fyrr enn í kringum 1930.

Arabar eiga ekki trúararf í þessu landi sjá hvað einn af þeirra merkustu færðimönnum sagði um málið circa 1930:

"Muhammad Abu Zayd wrote a book in Egypt in 1930 that was so radical that it was withdrawn from circulation and is no longer even extant. In it, among many other points, he

dismissed the notion of the Prophet's heavenly journey via Jerusalem, claiming that the Qur'anic rendition actually refers to his Hijra from Mecca to Madina; "the more remote mosque" (al-masjid al-aqsa) thus had nothing to do with Jerusalem, but was in fact the mosque in Madina."

"torian Bernard Lewis notes, "there was strong resistance among many theologians and jurists" to the notion of Jerusalem as a holy city. They viewed this as a "Judaizing error—as one more among many attempts by Jewish converts to infiltrate Jewish ideas into Islam." Anti-Jerusalem stalwarts circulated stories to show that the idea of Jerusalem's holiness is a Jewish practice. In the most important of them, a converted Jew named , Ka‘b al-Ahbar, suggested to Caliph ‘Umar that Al-Aqsa Mosque be built by the Dome of the Rock. The caliph responded by accusing him of reversion to his Jewish roots:

‘Umar asked him: "Where do you think we should put the place of prayer?"

"By the [Temple Mount] rock," answered Ka‘b.

By God, Ka‘b," said ‘Umar, "you are following after Judaism. I saw you take off your sandals [following Jewish practice]."

"I wanted to feel the touch of it with my bare feet," said Ka‘b.

"I saw you," said ‘Umar. "But no … Go along! We were not commanded concerning the Rock, but we were commanded concerning the Ka‘ba [in Mecca]."

"Gustav Flaubert of Madame Bovary fame visited in 1850 and found "Ruins everywhere, and everywhere the odor of graves. It seems as if the Lord's curse hovers over the city. The Holy City of three religions is rotting away from boredom, desertion, and neglect." "Hapless are the favorites of heaven," commented Herman Melville in 1857. Mark Twain in 1867 found that Jerusalem "has lost all its ancient grandeur, and is become a pauper village."

 Hér má lesa hvernig sagan dæmir Araba þegar Jerúsalem/Ísrael kemur þar við

það er aldrei rétt að drepa börn enn það er heldur ekki rétt að nota þau til þess að drepa aðra! Réttlæti fellst í því að sjá báðar hliðar málsins.  Ég læt söguna dæma Araba um rétt til Palestínu svæðisins sem er Ísrael.

All weapons must be aimed at the Jews, at the enemies of Allah...whom the Koran describes as monkeys and pigs, worshippers of the calf and idol worshippers. Allah shall make the Moslem rule over the Jew, we will blow them up in Hadera, we will blow them up in Tel Aviv and in Netanya in the righteousness of Allah against this rif-raff.....We will enter Jerusalem as conquerors, and Jaffa as conquerors, and Haifa as conquerors and Ashkelon as conquerors...we bless all those who educate their children to jihadand to Martyrdom, blessing be he who shot a bullet into the head of a Jew.”

— Sermon broadcast on Palestinian Authority television, August 3, 2001

Thanks to Hitler, blessed memory, who on behalf of the Palestinians, revenged in advance, against the most vile criminals on the face of the earth. Although we do have a complaint against him for his revenge on them was not enough.”

— Columnist Ahmad Ragab
Al-Akhbar(Egypt), April 18, 2001

[G.Helga Ingadóttir, 2.6.2007 kl. 09:55]

Heimurinn er fullur af hatri, en Guð er kærleikur og án tíma og rúms, hann er eilífur, hann ER! Hann elskar, en við mennirnir kunnum það takmarkað, við hötum og dæmum. Fyrst er að ganga í annars skóm, þekkja betur en af afspurn, áður en að dæmt er!

[Linda, 2.6.2007 kl. 10:24]

Þú ert yndisleg takk fyrir þetta Helga mín, ég er bara svo þreytt á óréttlátum málfutningi varðandi svæðið, og mér þykir þetta allt sorglegt reyndar skelfilegt.  Er líka orðin langþreytt á anti-semitum, rasismi á aldrei rétt á sér, hvort sem honum beitt að Gyðingum, svertingjum eða Aröbum.

[Sigurður M. Grétarsson (IP-tala skráð) 2.6.2007 kl. 11:26]

Það að Palestína hafi aldrei verið til, sem sjálstætt ríki breytir því ekki að þeir eiga rétt á að lifa í friði á sínu landi. Það veitir ekki neinum rétt á að stela landi þeirra og kúga þá með villimannslegri grimmd eins og Ísraelar hafa gert í meira en hálfa öld.

Það er einfaldlega rangt hjá þér að þetta landsvæði hafi á sínum tíma verið með gyðinga, sem meirihluta íbúa. Á því svæði, sem nú nær yfir Ísrael og herteknu svæðin er talið að gyðingar hafi verið um 2% íbúa árið 1890. Um það leyti fóru gyðingar að streyma til þessa svæðis í stórum stíl. Þegar þetta landsvæði komst undir stjórn Breta árið 1917 jókst þetta aðstreymi gyðinga og enn jókst það þegar Nasistar fóru að kúga þá í Evrópu. Þegar Sameinuðu þjóðirnar ákváðu að skipta landinu upp milli araba og gyðinga árið 1947 voru gyðingar um þriðjungur íbúa og þeir höfðu keypt um 6% jarðnæðis þarna.

Þrátt fyrir þetta ákváðu Sameinuðu þjóðirnar að gyðingar fengju 55% landsvæðisins. Með öðrum ogðum ákváðu Sameinuðu þjóðirnar að stela rúmlega helmign lands Palestínumanna til að gefa aðfluttum gyðingum. Að sjálfögðu sættu Arabar sig ekki við þetta og höfnuðu samþykktinni. Zíonistar létu þetta ekki nægja sér heldur hófu að hrekja araba burt af svæðinu með flöldamorðum og hryðjuverkum og er talið að á milli sjö hundruð þúsund og milljón Palestínumanna hafi þannig verið hraktir frá heimilum sínum. Um leið rændu Zíonistar helmig þeirra 45% landsins, sem var ætlað Palestínumönnum samkvæmt samþykkt Sameinuðu þjóðanna.

Árið 1967 hernámu Ísraelar afgangin af Palestínu og hafa smám saman verið að hrekja Palestínumenn inn á minna og minna svæði meðan þeir hafa rænt landi þeirra og byggt upp landránsbyggðir gyðinga á stolnu landi.

Ísraelar hafa alla tíð komið fram við íbúa hernumdu svæðanna með mililli grimmd. Það er fyrst og fremst ástæða þess að Palestínumenn hata Ísraela. Það er ekki það, sem þeim er kennt í skólanum eins og Skúli Skúlason er að halda frem heldur er það grimmdin og hrottaskapurunn hjá ísrelskum hermönnum, sem þau verða vitni af úti á götu, sem veldur þessu hatri.

[Linda, 2.6.2007 kl. 17:49]

Sigurður þetta er þversögn "Það að Palestína hafi aldrei verið til, sem sjálstætt ríki breytir því ekki að þeir eiga rétt á að lifa í friði á sínu landi." ef palestína hefur aldrei verið til sem sjálfstætt ríki, hvernig getur þá það verið þeirra land? 

Leyfðu mér að gefa þér nokkrar sögulega staðreyndir, ég get þýtt þetta fyrir þig, enn ég efast ekki um að þú ert vel læs á ensku.

MYTH

“Palestine was always an Arab country.”

FACT

The term "Palestine" is believed to be derived from the Philistines, an Aegean people who, in the 12th Century B.C.E., settled along the Mediterranean coastal plain of what are now Israel and the Gaza Strip. In the second century C.E., after crushing the last Jewish revolt, the Romans first applied the name Palaestina to Judea (the southern portion of what is now called the West Bank) in an attempt to minimize Jewish identification with the land of Israel. The Arabic word "Filastin" is derived from this Latin name.3

The Hebrews entered the Land of Israel about 1300 B.C.E., living under a tribal confederation until being united under the first monarch, King Saul. The second king, David, established Jerusalem as the capital around 1000 B.C.E. David's son, Solomon built the Temple soon thereafter and consolidated the military, administrative and religious functions of the kingdom. The nation was divided under Solomon's son, with the northern kingdom (Israel) lasting until 722 B.C.E., when the Assyrians destroyed it, and the southern kingdom (Judah) surviving until the Babylonian conquest in 586 B.C.E. The Jewish people enjoyed brief periods of sovereignty afterward before most Jews were finally driven from their homeland in 135 C.E.

Jewish independence in the Land of Israel lasted for more than 400 years. This is much longer than Americans have enjoyed independence in what has become known as the United States.4 In fact, if not for foreign conquerors, Israel would be 3,000 years old today.

Palestine was never an exclusively Arab country, although Arabic gradually became the language of most the population after the Muslim invasions of the seventh century. No independent Arab or Palestinian state ever existed in Palestine. When the distinguished Arab-American historian, Princeton University Prof. Philip Hitti, testified against partition before the Anglo-American Committee in 1946, he said: "There is no such thing as 'Palestine' in history, absolutely not."5

Prior to partition, Palestinian Arabs did not view themselves as having a separate identity. When the First Congress of Muslim-Christian Associations met in Jerusalem in February 1919 to choose Palestinian representatives for the Paris Peace Conference, the following resolution was adopted:

We consider Palestine as part of Arab Syria, as it has never been separated from it at any time. We are connected with it by national, religious, linguistic, natural, economic and geographical bonds.6

In 1937, a local Arab leader, Auni Bey Abdul-Hadi, told the Peel Commission, which ultimately suggested the partition of Palestine: "There is no such country [as Palestine]! 'Palestine' is a term the Zionists invented! There is no Palestine in the Bible. Our country was for centuries part of Syria."7

The representative of the Arab Higher Committee to the United Nations submitted a statement to the General Assembly in May 1947 that said "Palestine was part of the Province of Syria" and that, "politically, the Arabs of Palestine were not independent in the sense of forming a separate political entity." A few years later, Ahmed Shuqeiri, later the chairman of the PLO, told the Security Council: "It is common knowledge that Palestine is nothing but southern Syria."8

Palestinian Arab nationalism is largely a post-World War I phenomenon that did not become a significant political movement until after the 1967 Six-Day War and Israel's capture of the West Bank.

[Sigurður M Grétarsson, 2.6.2007 kl. 21:19]

Það er bara nákvæmlega engin þversöng í þessu hjá mér. Þó íbúar á tilteknu landsvæði séu ekki stjórnsýslulega sjálfstætt ríki þá eru þeir réttmætir eigendur landsins, sem þeir og forfeður þeirra hafa búið á. Þó við Íslendingar höfum í margar aldir verið stjórnsýslulega undir yfirráðum annarra þjóða þá áttum við Ísland allan tímann.

Það að ekki hafi verið til sjálstætt ríki, sem hét Palestína, þá áttu íbúar þessa svæðis landið, sem þeir bjuggu á. Það telst til alverlegs stríðsglæps að hrekja fólk frá heimkynum sínum til að ræna landi þess. Þetta hafa Ísraelar gert og komast upp með það vegna þess að þeir eru varðir af Bandaríkjamönnum, sem hafa neitunarvald í Öryggisráði Sameinuðu þjóðanna og hafa misnotað það til að koma í veg fyrir að alþjóalögum sé framylgt gegn hernámsríkinu Ísrael.

Þessi fornaldarsaga, sem þú kemur hér með inn skiptir bara ekki nokkru máli. Þau alþjóðalög, sem ég var að vitna til voru ekki til þá og við breytum ekki því, sem gerðist til forna. Það er hins vegar skilda alþjóðasamfélagsins að fylgja eftir alþjóðalögum í nútímanum og þá sérstaklega í miðausturlöndum vegna þess að Ísrael er ríki, sem var búið til af Sameinuðu þjóðunum og því er það skilda þeirrar stofnunar að taka á afleiðingum þess gjörnings. Sameinuðu þjóðirnar skulda Palestínumönnum það að þvinga Ísraela að minnsta kosti aftur til þeirra landamæra, sem þeim var úthlutað árið 1947. Það er útilokað að réttlæta stærri hlut til þeirra. Reyndar er það svo að oft hafa hernámsríki verið þvinguð til að skila aftur meira landi en þau hafa hernumið, sem stríðsskaðabætur. Það voru allavega Þjóðverjar látnir gera eftir seinni heimstyrjöld. Einnig er vert að hafa í huga þá óréttlátu skiptingu, sem var í upphafi þegar gyðingum var úthlutað 55% landsins. Það er nákvæmlega ekkert, sem réttlætir svo stóran hlut til þeirra.

Hvað fornsöguna varðar þá má víða sjá í Biblíunni að þarna bjó annað fólk en gyðingar áður en gyðingar komu til landsins, það bjó annað fólk en gyðingar víða á þessu svæði meðan gyðingar réðu þar ríkjum og það hefur búið annað fólk en gyðingar þarna eftir að þeir yfirgáfu svæðið. Réttur Ísraels til lands þarna af sögulegum ástæðum er því eitt stórt núll.

[Linda, 3.6.2007 kl. 00:02]

Sigurður ég get matað þig endalaust með sögulegum staðreyndum ef þú endilega vilt, þú getur þó huggað þig við þá staðreynd að þú ert ekki einn um að trúa pullinu sem hefur komið gegn Ísrael.

MYTH

“Jews stole Arab land.”

FACT

Despite the growth in their population, the Arabs continued to assert they were being displaced. The truth is that from the beginning of World War I, part of Palestine’s land was owned by absentee landlords who lived in Cairo, Damascus and Beirut. About 80 percent of the Palestinian Arabs were debt-ridden peasants, semi-nomads and Bedouins.18

Jews actually went out of their way to avoid purchasing land in areas where Arabs might be displaced. They sought land that was largely uncultivated, swampy, cheap and, most important, without tenants. In 1920, Labor Zionist leader David Ben-Gurion expressed his concern about the Arab fellahin, whom he viewed as “the most important asset of the native population.” Ben-Gurion said “under no circumstances must we touch land belonging to fellahs or worked by them.” He advocated helping liberate them from their oppressors. “Only if a fellah leaves his place of settlement,” Ben-Gurion added, “should we offer to buy his land, at an appropriate price.”19

It was only after the Jews had bought all of the available uncultivated land that they began to purchase cultivated land. Many Arabs were willing to sell because of the migration to coastal towns and because they needed money to invest in the citrus industry.20

When John Hope Simpson arrived in Palestine in May 1930, he observed: “They [Jews] paid high prices for the land, and in addition they paid to certain of the occupants of those lands a considerable amount of money which they were not legally bound to pay.”21

In 1931, Lewis French conducted a survey of landlessness and eventually offered new plots to any Arabs who had been “dispossessed.” British officials received more than 3,000 applications, of which 80 percent were ruled invalid by the Government’s legal adviser because the applicants were not landless Arabs. This left only about 600 landless Arabs, 100 of whom accepted the Government land offer.22

In April 1936, a new outbreak of Arab attacks on Jews was instigated by a Syrian guerrilla named Fawzi al­Qawukji, the commander of the Arab Liberation Army. By November, when the British finally sent a new commission headed by Lord Peel to investigate, 89 Jews had been killed and more than 300 wounded.23

The Peel Commission’s report found that Arab complaints about Jewish land acquisition were baseless. It pointed out that “much of the land now carrying orange groves was sand dunes or swamp and uncultivated when it was purchased....there was at the time of the earlier sales little evidence that the owners possessed either the resources or training needed to develop the land.”24 Moreover, the Commission found the shortage was “due less to the amount of land acquired by Jews than to the increase in the Arab population.” The report concluded that the presence of Jews in Palestine, along with the work of the British Administration, had resulted in higher wages, an improved standard of living and ample employment opportunities.25

In his memoirs, Transjordan’s King Abdullah wrote:

It is made quite clear to all, both by the map drawn up by the Simpson Commission and by another compiled by the Peel Commission, that the Arabs are as prodigal in selling their land as they are in useless wailing and weeping (emphasis in the original).26

Even at the height of the Arab revolt in 1938, the British High Commissioner to Palestine believed the Arab landowners were complaining about sales to Jews to drive up prices for lands they wished to sell. Many Arab landowners had been so terrorized by Arab rebels they decided to leave Palestine and sell their property to the Jews.27

The Jews were paying exorbitant prices to wealthy landowners for small tracts of arid land. “In 1944, Jews paid between $1,000 and $1,100 per acre in Palestine, mostly for arid or semiarid land; in the same year, rich black soil in Iowa was selling for about $110 per acre.”28

By 1947, Jewish holdings in Palestine amounted to about 463,000 acres. Approximately 45,000 of these acres were acquired from the Mandatory Government; 30,000 were bought from various churches and 387,500 were purchased from Arabs. Analyses of land purchases from 1880 to 1948 show that 73 percent of Jewish plots were purchased from large landowners, not poor fellahin.29 Those who sold land included the mayors of Gaza, Jerusalem and Jaffa. As’ad el­Shuqeiri, a Muslim religious scholar and father of PLO chairman Ahmed Shuqeiri, took Jewish money for his land. Even King Abdullah leased land to the Jews. In fact, many leaders of the Arab nationalist movement, including members of the Muslim Supreme Council, sold land to Jews.30